ΠΕΡΙ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ  ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΤΙΝΩΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΩΝ

Δεν θα αναφερθώ στο θέμα των ημερών περί κακοποιήσεων. Θα αναφερθώ στους άλλους . Στους άλλους ντε. Που βλέπουν  και γυρίζουν  το βλέμμα αλλού. Που ακούν  αλλά τα αυτιά τους είναι βουλωμένα με βουλοκέρι. Που έχουν τη λογική «που να μπλέξω τώρα;»

Το «δε βαριέσαι αδελφέ» έφερε τη χώρα στο χάλι που είναι . Αλλά , ως συνήθως , φταίει ο άλλος. Ο Άλλος ντε. Ο Άλλος που δεν προσδιορίζεται ποτέ . Γιατί έτσι είναι βολικό. Γιατί έτσι κανένας δεν θα μας ρωτήσει για τον άλλο. Αφού και αυτοί τον ίδιο Άλλο έχουν.

Το «που να μπλέγω» τώρα έφερε την κοινωνία στην παρακμή την οποία βιώνει τα τελευταία χρόνια. Και εδώ φταίω εγώ. Όχι ο άλλος. ΕΓΩ

-Εγώ που δε σηκώνω τα μάτια μου να κοιτάξω τον ουρανό

-Εγώ που δε χαμηλώνω τα μάτια μου να κοιτάξω τη γη

-Εγώ που αντιμετωπίζω τους άλλους σαν να είναι ένα τίποτα

-Εγώ που δεν ενδιαφέρομαι παρά μόνο για τον εαυτό μου

-Εγώ που άφησα και μου έκλεψαν τα όνειρά μου και την παιδική μου αθωότητα στο όνομα μιας ευτυχίας που δεν ήρθε ποτέ

-Εγώ που ζω για το «φαίνεσθαι» και όχι γι αυτό που είμαι

-Εγώ που ζω τη ζωή  μου μέσα από τη ζωή των άλλων

-Εγώ που δεν τόλμησα ποτέ να κοιτάξω τη ζωή στα μάτια

-Εγώ που έφτασα στην άκρη του φύλλου και είπα «Θεός» αντί για το «μου αρέσει»(Ν.Καζαντζάκης-Αλέξης Ζορμπάς)

Εγώ λοιπόν βγαίνω σήμερα και κάνω ότι έπεσα από τα σύννεφα. Ότι δήθεν δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι συμβαίνουν άσχημα πράγματα δίπλα. Αλλά και αν το φανταζόμουν θα μιλούσα; ΠΟΤΕ. Γιατί  «που να μπλέγω τώρα;»

Η όλη φάση μου θυμίζει την ιστορία της κοπέλας που μαχαιρώθηκε το 1964 σε ένα πολυσύχναστο δρόμο της Νέας Υόρκης, επειδή οι άνθρωποι γύρω κοιτούσαν και κανένας δεν πήγε να βοηθήσει.  Η ιστορία αποτέλεσε αφετηρία των ερευνών για το φαινόμενο «σύνδρομο του θεατή» ή αλλιώς το «Σύνδρομο Genovese».

Έτσι και εμείς . Έχουμε το σύνδρομο του θεατή σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Η γιαγιά μου έλεγε  « σήμερα ο γείτονας, αύριο εγώ» .Η Νέμεσις έρχεται. Το νου μας αδέλφια

Ελένη Πλευρά